Een symbolische traan

Het tuinhek piept en valt met een klap dicht. Bam! Het vertrouwde geluid van ons ouderlijk huis. Maar die ene dag was het geluid anders. Ik voel de klap nog nadreunen in mijn hoofd. Mama had borstkanker. 

Papa ging mee naar alle onderzoeken en behandelingen. Eerst chemotherapie, vervolgens een borstsparende operatie en bestralingen. Hij was altijd bij haar. De verhalen die ze ons vertelden, waren niet verontrustend. Alles leek wel goed te komen. Maar toch zei mama steeds ‘ik word niet meer beter’. Er was toch geen reden om dat te denken? Of wel? Mijn zussen en ik wilden onze ouders niet met die vraag belasten. Maar dat zinnetje bleef knagen, we wisten niet goed hoe we daar mee om moesten gaan.

Ik weet nog hoe behoedzaam ik het tuinpad afliep en het tuinhek met zachte hand tegenhield. Het piepte, maar hield zich verder angstvallig stil. Net als mijn zussen en ik; totdat we het hele verhaal hoorden van de zus van mijn moeder. Mama had met een zeer agressieve vorm van kanker te maken. Dat gesprek - hoe confronterend ook - was voor het verdere verloop van mama’ s ziekteproces heel belangrijk. 

Hoe bijzonder was die periode na het gesprek met onze tante? Onze ouders hadden ons inderdaad willen beschermen. En wij wilden hen beschermen. Zonder iets te zeggen over ons gesprek met tante, veranderden onze gesprekken van karakter. Over het leven, maar ook over de dood. Mama vertelde dat ze niet bang was om dood te gaan, maar wel voor de aftakeling en de pijn. Goed dat we dat wisten. We hebben het haar en onszelf kunnen besparen.

Daar denk ik aan terwijl ik het tuinhek schilder. De piep laat ik zo. Het geluid herinnert me aan het leven. Aan de dood. Aan hoe we samen naar haar dood hebben toe kunnen leven. Tja, toeleven naar iemands dood. De dood van je moeder. Onze moeder. Smoeder. Praten en luisteren naar elkaar heeft ons veel gebracht. De verf is iets te rijkelijk aangebracht zie ik. Te laat, er is al een verdikking opgedroogd. Een symbolische traan. Ik laat het zo, als een litteken van het oude leven met de glans van een mooie herinnering.